Okullar açılıyor, çocuklar sıralara oturuyor, müfredatlar başlıyor, sınavlar yapılıyor… Matematik öğretiliyor, fen anlatılıyor, İngilizce ezberletiliyor. Her şey yerli yerinde gibi. Ama bir eksik var.

Üstelik çok önemli bir eksik: Terbiye.

Bugünün eğitim sistemi, kafaları bilgiyle doldurmakta usta. Ama yürekleri inceltmekte zayıf. Kalem tutmayı öğretiyor ama kalp tutmayı öğretmiyor. Ezber var ama empati yokTalim var ama terbiye yok.
Çocuklar sınıfta periyodik tabloyu ezberliyor ama bir büyüğe nasıl “merhaba” denir, bilmiyor. Dersine çalışıyor ama arkadaşının kalbini kırdığının farkında bile değil. Sınavda tam puan alıyor ama koridorda yere düşen arkadaşını kaldırmak aklına gelmiyor.

Çünkü biz bu çocuklara “iyi insan” olmayı değil, sadece “başarılı birey” olmayı öğretiyoruz. Diplomaya giden her yolu gösteriyoruz ama vicdana giden yolu çizmiyoruz. Nezaketi, saygıyı, sabrı, merhameti müfredat dışı bırakıyoruz. Oysa eğitimin ilk amacı karakter inşa etmek olmalıydı. Zihin eğitimi kadar, ruh eğitimi de lazımdı. Ama o yok. Hatta unutulmuş gibi. Bir çocuğun matematikte dört işlem bilmesi elbette önemlidir. Ama biriyle tartışırken saygılı kalmayı bilmesi, çok daha önemlidir. Talim beyni besler, terbiye kalbi. Ve kalpsiz bir zeka, sadece iyi hesap yapan bir makinedir.

Bugün çok şey bilen ama pek az şey hisseden nesiller yetiştiriyoruz. Bilgili ama anlayışsız, zeki ama kibirli, okumuş ama dokunamamış çocuklar. Çünkü eğitimde sınav sorularına yer var ama “özür dilerim” demeyi öğretmeye yer yok.

Oysa… İyi bir eğitim, sadece diploma değil, karakter de verir. Çocuklara sadece hangi formülü nerede kullanacaklarını değil, kime nasıl davranacaklarını da öğretmelidir.

Yoksa ne mi olur?

Yüksek notlarla mezun olan ama düşük karakterle hayata atılan insanlar olur.
Ve onlar, bir toplumun en sessiz çöküşüdür.
Sonuç mu?
Bir ülkenin kalkınması beyinle olur, evet.
Ama ayakta kalması, kalp ile mümkündür.
Talim, eğitimin kalıbıdır.
Terbiye ise ruhudur.

Ve ruhsuz bir kalıp, sadece gürültü çıkarır.

HACER ELBEY - EĞİTİM YÖNETİCİSİ