“Yenik düşüyor her şey zamana Biz büyüdük ve kirlendi dünya”    (Murathan Mungan)

Şairin dediği gibi zaman hızla geçiyor ve geçtiği her yeri ve herkesi
bir fırtına misali yıkıp deviriyor.

Zaman değirmeninin tonlarca ağırlıktaki devasa taşları döne döne altına aldığı her şeyi un ufak ediyor.

Ezildikçe parçalanıyor, parçalandıkça dağılıyor, dağıldıkça da kaçınılmaz olarak kirleniyoruz.

Büyüdükçe çocukluk ve gençlik safiyetimizi kaybediyor, hırs ve arzularımız uğrunda kirlenen ellerle el attığımız her şeyi de bir miktar kirletiyoruz.

İçimizdeki dünya kirleniyor dostlar.

Ellerimiz dua etmekten yoruldu fakat bir türlü temizlenemedi.

Dillerimiz anlatmaktan yoruldu fakat hiç kimseye sözünü geçiremediği için
kimseden itibar ve iltifat göremedi.

Kalplerimiz isyan etmekten yoruldu fakat daha kendisini kendisine dahi itaat ettiremedi.

Elde etme uğruna hayatımızı harcadığımız bilgiler mutluluğu ve huzuru bulmamıza yetmedi.

Öğrenip ezberlediklerimiz önümüzü aydınlatmaktan çok hafızamızın zorlanarak taşıdığı yüklere dönüştü.

Neşet babanın deyişiyle “bir zamanlar cahildik dünyanın rengine kanmıştık”,
peki büyüyünce hayallere dalmayı bırakıp aklımız başımızda mı yaşamaya başladık?

Öfke ve hınçlarımızı bırakıp sükûnet ve muhabbet içinde mi davranmaya başladık?

Bizler büyüdük ama gönüllerimizi büyütemedik.
Kirimizi büyüttük lakin ufku dünyamızı büyütemedik dostlar…

NACİ BEKTAŞ - EĞİTİMCİ YAZAR